Als je vader overlijdt, staat je wereld op zijn kop

Luca (10) is een bijzondere jongen. Wanneer hij je aankijkt, ligt er iets behoedzaams in zijn blik. Alsof hij eerst wil peilen: vind je me wel leuk? Mijn eerste kennismaking met hem is tijdens een Access Bars class die ik geef in Soest. In de kring vertelt hij: “Ik ben best wel druk. Dat wil ik liever niet maar ik kan er niet zoveel aan doen, want ik heb ADHD.”

Sinds hij Ritalin slikt, kan hij zich beter concentreren op school. Zijn prestaties zijn vooruit gegaan, maar hij heeft nog steeds een flinke leerachterstand. Zijn moeder denkt dat zijn hoofd zo vol zit, dat er geen plaats is voor andere dingen. Daar zou ze best weleens gelijk in kunnen krijgen.

Toen Luca 6 jaar oud was, is zijn vader plotseling overleden. Het ene moment bracht hij zijn jongste zoon naar bed en het volgende moment zakte hij in elkaar op de bank. Luca lag te slapen en heeft er niet veel van meegekregen. Wat hij zich vooral herinnert, is hoe hij met dekbed en al werd opgetild en half slapend naar de buren aan de overkant werd gedragen. Al die ogen die op hem gericht waren, gaven hem een akelig gevoel.

Sindsdien houdt Luca zijn moeder scherp in de gaten. Waar zij is, daar is hij ook. Hij kan het zich niet permitteren om nog een ouder te verliezen. De band tussen moeder en zoon is heel warm, liefdevol en hecht, maar zij gunt het hem om wat vrijer en losser door het leven te gaan. Daarom brengen ze samen een bezoekje aan De Kinderpraktijk.

Omdat de vertrouwensband er al is, kunnen we snel beginnen. Luca wil zich graag blij, ontspannen en vrij voelen. Wat hem daarbij in de weg staat, is het gevoel dat zijn vader hem in de steek heeft gelaten. Wanneer we hierover praten, zie ik zijn gezicht een beetje vertrekken. Hij doet zijn best om zich groot te houden, maar dan komen de tranen. Zijn moeder neemt hem op schoot en troost hem.

En dan gebeurt er iets bijzonders; zijn vader komt erbij. Ik voel zijn aanwezigheid en vraag of hij iets wil zeggen tegen zijn zoon. Die kans grijpt hij meteen aan. Hij legt uit dat hij Luca helemaal niet in de steek wilde laten en laat hem weten dat hij er nog steeds is. Niet in een lichaam, maar in een andere vorm. “Hij ziet alles, hoort alles en is overal bij. En hij is trots op je.” Ik krijg kippenvel terwijl ik de woorden uitspreek. “Jouw vader kan jou al zien als de man die je gaat worden. Hij ziet een krachtige man; intelligent en met een warm hart.” “Dat heeft hij zeker”, beaamt de moeder van Luca.

Na het overlijden van zijn vader heeft Luca een muurtje om zich heen gebouwd. Achter dit muurtje is hij veilig, maar ook een beetje alleen. Daarom kiest hij er nu voor om het muurtje langzaam af te breken en er een krachtveld van te maken. Het krachtveld is zelfdenkend; het herkent wie en wat er naar binnen mag komen. Zo kan Luca ontspannen, in de wetenschap dat hij beschermd is.

De moeder van Luca schrijft alle emoties en gedachten die Luca dwarszitten op vellen papier. Daarna mag hij ze een voor een door de papierversnipperaar halen. Hij heeft er duidelijk plezier in. Voor elke emotie die hij loslaat, mag hij een vervanger zoeken die hem steunt en kracht geeft.

Als Luca weer naar huis gaat, kijkt hij anders uit zijn ogen. Hij oogt rustiger en meer relaxt, alsof er iets van hem afgevallen is. Over drie weken zien wij elkaar weer. Ik ben benieuwd wat er dan mag gebeuren.