Een lichtpuntje voor mens en dier

Jenna (10) is een bijzonder meisje. Dat is meteen vanaf het begin duidelijk. Op de vraag “Wat zou je wel leuker of makkelijker willen in je leven?” antwoordt zij: “Dat iedereen gewoon aardig is tegen elkaar.” Zij mag een wens doen voor zichzelf en dit is wat zij kiest.

Van kleins af aan heeft zij een bijzondere band met dieren. Bij een bezoekje aan de Schaapskooi kwamen alle dieren om haar heen staan. En als zij middenin een weiland met paarden staat en denkt: ‘Kom maar naar mij toe”, dan komen de paarden vanzelf naar haar toe gelopen. Communiceren zonder woorden, zij kan het van nature.
Er is een vraag waar Jenna mee worstelt; iets wat je misschien niet zou verwachten bij een kind van tien jaar. Zij vraagt zich af wat zij hier op aarde komt doen. Het is een vraag die haar al vanaf haar zevende bezighoudt. Wat is mijn plekje, wat heb ik te doen? Wat heeft het leven eigenlijk voor nut?”

Kinderen die de wereld veranderen
Zij kijkt mij vertwijfeld aan en in de ogen van deze tienjarige zie ik een volwassen ziel. Ik voel dat er eerst iets besproken moet worden voordat we verder kunnen. Terwijl zij ademloos luistert, vertel ik over speciale mensen die lichtpuntjes zijn. Deze volwassenen – en soms ook kinderen – zijn belangrijk omdat zij een verandering kunnen brengen in de wereld. Ik denk dat Jenna zo’n lichtpuntje is. Haar ogen beginnen te glanzen als ik haar dit vertel.

Op mijn vraag hoe zij zich graag wil voelen, antwoordt ze resoluut: “Blij en op mijn plaats.” Niks meer en niks minder. Als we beginnen met opsporen wat er in de weg zit, waardoor zij haar doel niet bereikt, duiken er meteen Dwarsliggers op. Dit zijn delen van Jenna die de boel in de war schoppen. Dat doen ze met de beste bedoelingen, maar de manier waarop is niet zo handig.

Geen licht zonder donker
Wanneer we in gesprek gaan met deze delen blijkt dat zij haar innerlijk licht dimmen, zodat het minder fel uitstraalt. Dit doen ze om haar te beschermen. Wij leven in een dualistische maatschappij en dit betekent dat er naast licht ook donker bestaat. Zo’n stralend lichtje als Jenna kan dus ook veel duisternis aantrekken.

De Dwarsliggers proberen haar veiligheid te waarborgen door haar licht in te dammen, zodat het duister haar niet kan vinden. Maar het gekke is dat Jenna zich daardoor juist heel onveilig voelt. Wat deze delen niet beseffen, is dat Jenna’s licht zó krachtig is, dat zij daarmee alles weg kan blazen, dus ook het duister. Wanneer je dat licht gaat dimmen, maak je haar minder krachtig, waardoor het duister juist naar haar toe kan komen en zij zich onveilig voelt.

Wat kom je hier doen?
Daarom gaan we op zoek naar nieuwe manieren voor Jenna om zich veilig te voelen, terwijl zij haar licht laat schijnen vanuit haar eigen, authentieke kracht. De grote vraag is: willen deze delen daaraan meewerken? Dat willen ze wel, maar eerst moeten we nog iets anders doen: ontdekken wat het is dat Jenna hier komt doen.

Stap voor stap wordt haar levensmissie onthuld. Jenna mag een lichtpuntje zijn voor andere mensen. En dat niet alleen. Zij mag ook een lichtpuntje zijn voor de dieren. En zij mag een lichtpuntje zijn voor de Aarde. “Dus nu weet ik wat ik hier kom doen?”, zegt Jenna. “Wauw!”

Samen bedenken we een nieuwe invulling voor deze delen van haar. Zij blijken heel wat taken aan te kunnen, negen stuks in totaal. Zo gaan deze delen Jenna helpen om haar gave, om zonder woorden met andere wezens te communiceren, verder te ontwikkelen. Zij zullen haar helpen om vanuit liefde te denken, in plaats van angst. Om zich veilig te voelen en iedereen te beschermen van wie zij houdt.

Tot slot gaan ze Jenna helpen om haar wens voor de wereld te verwezenlijken: zorgen dat iedereen gewoon aardig is tegen elkaar.

Na afloop is Jenna zo blij dat ze nauwelijks op haar stoel kan blijven zitten. Zij heeft honger gekregen van het harde werken en daarom smeren we samen een aantal boterhammen. “Ik vind het heel leuk hier”, zegt zij als haar moeder haar weer komt ophalen. “Wanneer mag ik weer?”